Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Histeryzujący dwulatek a komentarze ludzi
Miałam dziś taką "przygodę", po której przez 3 godziny trzęsłam się ze złości. Jechałam z najmłodszą, dwuletnią córą autobusem. Jakieś 15 minut. Dziecię ubzdurało sobie, że nie usiądzie, że będzie stać. Nie mogłam na to pozwolić, ponieważ nie byłabym w stanie trzymać jej i zapewnić bezpieczeństwa np. przy ostrym hamowaniu. Usadziłam więc ją siłą, co wywołało u niej dziką histerię. Naprawdę dziką. Chyba pierwszy raz tak wyła, jakby ktoś ją zarzynał. Ja ustąpić nie mogłam, uspokoić jej również nie. Przez kwadrans próbowałam zachować spokój, a jednocześnie żelazną konsekwencję, chociaż całą się w środku gotowałam z wściekłości, bo współpasażerowie uznali za stosowne się wtrącić. Usłyszałam więc, że jestem porywaczem, że to pewnie nie moje dziecko. Kierowca nawrzeszczał na mnie i kazał mi puścić dziecko (zignorowałam go, puścić małej nie mogłam), jakiś facet narodowości anglosaskiej zwyzywał mnie w swoim ojczystym języku od jeb..ych dziwek . Nie wspomnę już o "troskliwych" uwagach, że mi się dzieciak spoci i przeziębi potem.( Ja tam wolę dziecko z katarem niż dziecko z rozbitą głową). Zniosłam to wszystko z udawaną obojętnością, bo wiedziałam, że jak zacznę tym ludziom odpowiadać to przestanę nad sobą panować. Wróciłam do domu wściekła. Dwulatki są "straszne", ale jeszcze straszniejsi "wszyscy mądrzy dookoła". Nie cierpię takich akcji.
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
Dzieci to najwięksi terroryści...
Jak raz ulegniesz to klapa...
A wiadomo że obcy mają zawsze dużo do powiedzenia...
Wyrazy szacunku...:swingin::swingin::swingin:
Brawo za wytrwałość:clap::clap::clap: Ugięcie się to najgorsza porażka.Po niej może już być tylko gorzej...Efekty przynosi tylko konsekwencja i cierpliwość i oczywiście nie zwracanie uwagi na innych:boogie: Przechodzę te próby do tej pory:tooth:
Zastanawiam się jednak, jak zniosą podróż w sierpniu do Islandii.
Po pierwsze- jeszcze żadno nie leciało samolotem:confused:
Po drugie- to podróż praktycznie całodzienna+ przesiadka w Kopenhadze.
Czy ktoś ma jakieś doświadczenia,czy też rady co do takiej podróży z czwórką dzieci???
Bardzo się boję, ale zauważyłam, że tutaj mogę liczyć na życzliwe rady-więc proszę, doradźcie...
Zauważyłam,że na forum są rodzinki,które żyją na emigracji...niedługo do nich dołączę.
Czy jest ktoś,kto mieszka w krajach skandynawskich?
A możeci mi opowiedzieć, jak Wasze dzieci aklimtyzowały się w nowym środowisku?Czy były problemy z adaptacją?Na co powinnam się przygotować? Jak powinnam przygotować według Was do tego dzieci- bo o dzieci najbardziej się boję...
Nie nadużywam Waszej cierpliwości?:bigsmile:
Agnieszko- mąż po nas przyleci:wink:,lecz i tak obawiam się tej podróży...
Pozdrawiam i dziękuję
Też najbardziej obawiamy się o Dominika- on z natury jest bardzo wrażliwy, bardzo się przejmuje i ma tendencje do zamykania się w sobie...
Najważniejsze ,że będziemy razem,po dwóch latach życia "na dwa domy" to dla nas naprawdę ważne.