Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Na ilość? Egoistyczni rodzice jedynaków vs króliki
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
ale ja się zgadzam, po prostu napisałam to, by zaznaczyć, że to że dyskutujemy z @Pioszo54, nie oznacza, że musi czuć się osobiście wywołana do tablicy.
Ale w tej konkretnej kwestii chciałam po prostu podzielić się swoim doświadczeniem - wydaje mi się, że dla kogoś może to być cenne, spojrzenie na ten sam proces wychowania zarówno od strony rodzica, jak i dorosłego już dziecka. I tyle
Że ten drugi plastyk będzie bardziej spełniony i szczęśliwy w życiu? Przecież tak nie jest.
A jeśli twoje dziecko wykaże wyjątkowe zdolności plastyczne? To oczywiście będziesz je rozwijać na maksa, ale jeśli ono potem zechce być takim właśnie plastykiem z domu kultury, bo kocha pracę z dziećmi i chce wieść slow life w małym miasteczku, gdzie zna każdego po imieniu? I żyć sobie z mężem - o zgrozo - mechanikiem i czas poświęcać nie na kolejne fakultety, tylko na zabawę z własnymi dziećmi w parku i pieczenie ciasteczek.
Będziesz wtedy cisnąć te dziecko na ten doktorat i studia podyplomowe na dwóch kierunkach, bo przecież musi osiągnąć "sukces zawodowy", musi zdolności wykorzystać na 120%, musi mieć te prace wystawione w galerii w NY.
Pewnie odpowiesz, że będziesz wspierać i pomagać i namawiać na rozwijanie talentu, ale ostatecznie zaakceptujesz wybór dziecka. Może i tak będzie, ale cały czas będzie to z motywem "zmarnowanych" możliwości.
Sukces zawodowy to nie jest to samo, co sukces życiowy.
Ten sukces zawodowy to jakiś bożek jest? Coś tak ważnego, że trzeba własne życie temu poświęcać, życie dziecka od małego temu podporządkowywać, pozbawiać go rodzeństwa z tego powodu?
Naszym celem jest przeżyć życie tak, żeby dostać się do nieba i pociągnąć za sobą jak najwięcej innych. Żyć tak, żeby jak najwięcej osób doświadczyło Bożej Miłości tu i tam.
To, że ty wybierasz model koreański, nie znaczy, że to jest jedynie słuszny model.
A jesli chodzi o pozbawianie rodzeństwa… Czasem to boli, bo boli. Jednak to nie jest to samo, co śmierć osoby, którą się znało, pozbawienie w tym sensie. Osoby, które znam, mają jedno dziecko najczęściej z innych powodów. Najczęściej, bo serc wszystkich nie znam.
Czy bede miala poczucie porazki rodzicielskiej? Nie wiem, ale bardzo prawdopodobne ze tak. Ja moge miec jakies oczekiwania ale dziecko absolutnie nie ma obowiazku ich spelniac. Aczkolwiek ja tez mam prawo na chwile obecna wychowywac dziecko zgodnie ze swoimi standardami. Jaki to da skutek to sie okaze w przyszlosci.
I nalezy rozgraniczyc sukces zawodowy i sukces zyciowy. Podawane przeze mnie dwa antagonistyczne przyklady plastykow to byl sukces zawodowy. Sukces zyciowy moim zdaniem mozna zmierzyc jedynie poczuciem szczescia i satysfakcji danej osoby i takim przykladem sukcesu jest np Aszna.
Twoi rodzice widzieli wielką wartość w sukcesie zawodowym i swoje i twoje życie pod tym kątem ułożyli.
Oczywiście, że masz prawo wychowywać dziecko zgodnie ze swoimi standardami. Tylko czy to są na pewno są twoje standardy, a nie twoich rodziców? Z tej wypowiedzi o narciarstwie przebija jakiś wyrzut, że dla twoich rodziców to był tylko sport, hobby, a ciebie być może bardzo to kręciło, może były jakieś marzenia o sporcie wyczynowym...
Ale twoi rodzice widzieli inne priorytety dla ciebie i tak poszło tym trybem.
Teraz ty masz dziecko i podążasz ścieżką twoich rodziców. Nie mówię wcale, że złą, ale może po prostu ta ścieżka nie jest dla ciebie najlepsza, nie jest twoja.
Może warto usiąść z kartką papieru i zrobić listę swoich wartości i poukładać je w kolejności od najważniejszej. A potem głęboko się zastanowić, które z tych wartości są twoje, które rodziców. I zrobić drugą listę. Najpierw zrobić sobie w głowie zastrzeżenie, że nawet jeśli lista nr 2 będzie się różnić od pierwszej, nie oznacza to - braku szacunku i wdzięczności dla rodziców, negowania ich dobrych intencji itp. itd.
Może twoja druga lista nie będzie mieć wszystkich pozycji takich samych, może będą w innej kolejności, ale to będzie twoja lista, która będzie pracować dla ciebie. I będzie procentować dla syna, bo nauczysz go, żeby on też w przyszłości zrobił swoją listę. I nie będziesz mieć poczucia porażki, jeśli on wybierze inną ścieżkę.
Są różne sytuacje, niektórzy rzucają znaczące posady, by zająć się hodowlą kóz w Bieszczadach albo podróżować autostopem po świecie. Nie twierdzę, że u ciebie ma też być taki przewrót. Ale może jak przy tym solidnie przysiądziesz, może okaże się, że to co uważasz za pewniki, wcale takie nie są. Może okazać się, że jazda konna, narty i kolejny dyplom na ścianie mają mniejszy priorytet niż możliwość dania życia i miłości kolejnemu dziecku.
Jak jedziesz na wakacje do Hiszpanii, to też nie zawsze spotkasz tam Polaka. Więc póki AI nie jest tak rozwinięte, to podstawy innych języków będą potrzebne. Nie mówiąc o prostych sprawach jak słuchanie muzyki, czy fakt, że mnóstwo materiałów naukowych, napisanych jest po angielsku.
Uwazam, że człowiek nie musi umieć wszystkiego, ale powinien być chociaż ciekawy, głodny nowej wiedzy. Ja na przykład lubię towarzystwo osób, które lubią różne rzeczy, mają szeroką wiedzę ogólną, widać, że są ciekawi świata. Nawet nie dlatego, dodam, że ja jestem jakaś wybitna, ale dlatego, że takie rozmowy urozmaicają i motywują.
Ja bym tak nie dezawuowała ośrodków kultury, bo ja np. w takim znalazłam darmowe zajęcia prowadzone przez jedne z najlepszych w swojej dziedzinie osób w całej Polsce, uczestnicy naprawdę odnoszą sukcesy, także międzynarodowe. (Niestety, prowadzący zarabiają b. mało i wkładają naprawdę duużo serca, by robić wiele rzeczy dodatkowo za frajer, co boli i wkurza).
Przy czym pewnie w jakimś lokalnym ośrodku w małej miejscowości tak to nie wygląda.
Matura rozszerzona to poziom B2, który już umożliwia dość swobodną komunikację, ale nadal nie wystarczy jeżeli ktoś myśli np. o studiach za granicą czy pracy w międzynarodowej korporacji.
T
Problemem jest raczej sposób nauczania języków obcych, podobno i dzisiaj są całe listy słówek "do wkucia", myślałam, że to relikt przeszłości.
To, że ludzie nie dostają odpowiedniego wynagrodzenia za swoją pracę, nie oznacza, że bycie plastykiem po doktoracie jest złe.
Niekomercyjne dzielenie się swoją wiedząi doswiadczeniem jest możliwe również w przypadku odniesienia spektakularnego sukcesu zawodowego
nie rozumiem, w czym problem
Co do naturalnego sposobu nabywania, to już niekoniecznie sie zgodzę. Mnie jezyki nie przychodzą łatwo i naturalnie. Muszę się sporo napracować.