Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Na ilość? Egoistyczni rodzice jedynaków vs króliki
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Ale jestem generalnie sceptyczna co do pomysłu zajmowania się zawodowo wyłącznie dydaktyką... Ona powinna być, w moim odczuciu, elementem pracy.
z nauką języka sprawa jest, wydaje mi się, postawiona na głowie, szczególnie w dzisiejszych czasach - nauka jest bez potrzeby, bez napędu
Te wszystkie slalomy z piłką między słupkami są bez sensu, ale rodzic płacący za zajęcia chce widzieć uwijającego się trenera, no to trener wymyśla różne bzdury i przez 90% treningu gracze tracą czas na takie głupoty, by przez pozostałe 10% naprawde pograc w piłkę.
Cenie sobie możliwość powiedzenia komuś, co myślę, bez cenzury
"Umiejętność zagadania z dowolnym obcojęzycznym przechodniem to już poziom, który nie powinien być obowiązkowy."
Przecież to absolutna podstawa podstaw. O to chodzi w nauce języka, by uczeń potrafił komunikować się w codziennych sytuacjach, a nie wykuł na pamięć jakąś dziwną konstrukcję gramatyczną, której w życiu nie użyje.
Poziom A1-A2 po 5-ciu latach nauki? To chyba mowa o pierwszym języku w podstawówce. Przeciętnie zdolny nastolatek rozpoczynający naukę drugiego języka w liceum poziom A2 opanuje spokojnie po roku, bo to nie jest dużo materiału.
"Ja mam taki wniosek, żeby nie uczyć języka obcego, którego sami nie znamy, bo wejdziemy w niepotrzebne koszty. Więc młodsi uczą się jęz. francuskiego i/albo rosyjskiego (oprócz angielskiego of course, żeby nie było, że nie rozumiem jak działa współczesny świat)"
Pewnie u was w rodzinie się to sprawdza, ale nie stosowałabym tego jako uniwersalną radę - bo od razu mamy założenie, że każde kolejne pokolenie może wiedzieć tyle samo lub mniej.
Tytuł wątku to po prostu ironiczne nawiązanie do pewnych internetowych narracji, w zamyśle miał je obśmiewać.
„ Umiejętność zagadania z dowolnym obcojęzycznym przechodniem to już poziom, który nie powinien być obowiązkowy”
Umiejętność zagadania z osobą z zagranicy to nie jest wysoki poziom, tylko podstawowy.
Natomiast jezyki inne niz angielski otwieraja swiat, hiszpanski daje nam dostep do calej ameryki poludniowej i srodkowej (wiadomo ze na lotnisku sie dogadasz po angielsku ale jak chcesz sie wloczyc z plecakiem po malych miejscowosciach w Ekwadorze to juz niekoniecznie), francuski otwiera kraje Belenuxu, Szwajcarie, czesc Oceanii a przede wszystkim caly Marghreb. Mi sie oby dwa te jezyki bardzo przydaly przede wszystkim w czasie podrozy, zblizaja do lokalnej ludnosci, pozwalaja zobaczyc odwiedzane miejsca z innej perspektywy. I dla tych przezyc uwazam ze bylo warto sie ich uczyc. Zawodowo mi sie nie przydaja, co najwyzej na konferencji moge zamienic pare zdan z profesorami z Francji w ich ojczystym jezyku, co tez sprawia ze relacje staja sie serdeczniejsze.
Ale mi nauka jezykow sprawiala przyjemnosc, nie czulam ze to jakies brzemie jest.
W czasach studenckich kiedy wakacje byly wsciekle dlugie zwlaszcza jak sie zaliczalo przedterminy to tak spedzalismy z narzeczonym wakacje, miesiac lub dwa z plecakiem po Ameryce Poludniowej lub Azji Poludniowo-Wschodniej. Caly rok zbieralismy na bilet, a na miejscu zycie jest juz bardzo tanie. Wielu naszych znajomych tak robilo. Teraz powoli wracamy z dzieckiem w znane rejony
W moich studenckich czasach bilet w dwie strony do Limy/Peru/BKK/Denpasar to byla kwestia 2tys max, blizej 1.5tys wiec zadna fortuna, swiat stal otworem. Przed covidem latanie bylo naprawde tanie.
Teraz ceny biletow wygladaja kompletnie inaczej, tym bardziej ze mlody placi juz pelna cene za bilet- wiec teraz robi sie juz na prawde konkretna kwota. Ale wczesniej nawet dalekie loty bywaly za pol-darmo.
Za ocean nie latają tanie linie tylko normalne czyli drogie, a dodatkowo szczególnie drogie w okresie wakacyjnym. Poza tym nie posługujmy się kwotami ze względu na inflację, na oko estymując czas to wtedy była to ok. miesięczna płaca dorabiającego sobie studenta, i ta tylko za sam bilet, a gdzie reszta ? Więc nie zamydlaj oczu, żaden student który musi dorabiać żeby się utrzymać nie wywali tyle forsy na wyjazd za ocean, skoro za cząstkę tej kwoty może pojeździć nawet po Europie, a też ciekawie.
CHodzi o to że @Sandeysa próbuje ustawić nową poprzeczkę finansową dla wychowywania dzieci, poniżej której nawet nie zabieraj się nawet za rodzenie. 3 języki i wakacje w Meksyku i na Dominikanie to minimum. Poniżej zebrałem parę jej cytatów, tylko ostrzegam po tej lekturze możesz nie chcieć mieć dziecka, bo jesteś za biedna. Czytasz na własną odpowiedzialność.
Nie widzę powodu, by krytykować czy zazdrościć jak ktoś wydaje zarobione przez siebie pieniądze.
Myślę jednak, że Sandyesa dobrze wie, że jej życie jako dziecko i teraz jest na innym poziomie. Przecież po to tu przyszła na to forum, żeby znaleźć potwierdzenie, że nie może absolutnie mieć kolejnego dziecka, bo to co ona ma, uważa za standard minimum, który trzeba zapewnić też dziecku, a to tylko z jednym się uda.
A może przyszła po to, żeby ktoś ją przekonał, że jednak jest inaczej. Że rodzenie dzieci to nie przywilej tylko bogatych. Że dziecko to jest obdarzanie niewyobrażalną miłością i otrzymywanie niewyobrażalnej miłości, a nie - za przeproszeniem - hodowla konia rasowego, w którego inwestujemy, odpowiednia karma, zabiegi, szkolenia, i mamy osiągnąć potem nagrodę w postaci wygranych w wyścigach i pokazach.
Nie pisalam nigdzie o dorabianiu ja studiach, nie znam tez nikogo kto na moich studiach by dorabial, utrzymywali nas wszystkich rodzice. Jedni dostawali wiecej, inni mniej, zazwyczaj stale kwoty ktorymi dysponowalismy.
W sumie dobrze ze przy okazji podrozy ten temat poruszyles- planujac rodzicielstwo to rowniez nalezy brac pod uwage, ze nasze dziecko wybierze wymagajace czasowo studia dzienne ktore wyklucza dorabianie (ja bym sobie z reszta nie zyczyla zeby moje dziecko na studiach pracowalo, to czas na nauke, rozwoj pasji i zycie towarzyskie) i wtedy obowiazkiem rodzica jest dziecko utrzymac az te studia skonczy.
Ale tak, masz racje ze zyjemy w roznych swiatach i roznych bankach, kazdy z nas otacza sie ludzmi podobnymi sobie. U mnie teraz to studenckie pokolenien wloczace sie po swiecie zaczyna zabierac powoli dzieci w dalekie podroze i tylko wymieniamy sie doswiadczeniem jak ogarnac komfortowo dlugie loty z maluchami i nie dac im sie zgubic w czasie przesiadki w Doha.
Czy będę w stanie zapewnić dzieciom edukację za granicą - nie wiem. W naszym małżeństwie bywały lata, w których było finansowo bardzo krucho, rewelacyjnie i tak sobie. Nie mam pojęcia co jeszcze wydarzy się na rynkach światowych, czy będzie wojna, pandemia czy siedem lat tłustych. Nie mam potrzeby jeździć do Ekwadoru (naprawdę mnie nie ciągnie do dalekich podróży). Chodzimy z dziećmi do teatru i na koncerty i kąpiemy się w zimnych rzekach i jeziorach nawet jesienią. To lubimy i to im pokazujemy. Nie ma nic złego w tym, że ktoś jedzie z dzieckiem do Peru i nie ma nic złego w tym, że nie jedzie. Szczęśliwego dzieciństwa nie mierzy się ceną butów ani podróżami ale akceptacją, wspólnym czasem i czułością.
Podobnie z zajęciami - jak się dziecku nie pokaże, że nauka jest ciekawa to każde zajęcia przyniosą tylko wymuszoną, a więc krótkotrwała wiedzę. A ponieważ szkoła o cenie więcej niszczy niż buduje to trzeba to zrobić samemu. I znów - nie do końca pieniędzmi to się robi. Muzea są często za darmo a biblioteki są za darmo zawsze. I wreszcie - głowa rodzica i jego opowieści są za darmo całkowicie. Znacznie więcej pamiętam z dzieciństwa opowieści biblijnych, podróżniczych czy innych mojego taty niż treści ze szkoły.
Mam poczucie, że wiele zajęć na które mogłyby chodzić moje dzieci możemy zrealizować sami. Sami gramy i śpiewamy, sami rysujemy i malujemy, sami oglądamy filmy po angielsku. Moje dzieci nie bardzo chcą chodzić na zajęcia pozalekcyjne, zwykle pójdą dwa razy i mówią - wolę spędzić czas z Tobą.