Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
sosy - do AniD.
Aniu, jak robisz (jeśli w ogóle robisz) sosy, którymi można by polać ryż czy makaron?
W zasadzie, my mięsożerni, więc inne pomysły mile widziane.
A w ogóle wiem, wiem, jak można nie umieć sosu zrobić... :shamed:
W zasadzie, my mięsożerni, więc inne pomysły mile widziane.
A w ogóle wiem, wiem, jak można nie umieć sosu zrobić... :shamed:
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Komentarz
A niby czemu mam się wstydzić? :shocked:
A my np w ogóle prawie nie używamy sosow, z wyjątkiem winegretu, oliwy, czasem jakichś dipoppdobnych.
Paczkę mrożonego szpinaku wrzucam na patelnie, jak się rozpuści dodaję parę ząbków czosnku, przeciśniętych przez praskę, wkrawam kilka pomidorków secci z zalewy, sól i pieprz, wszystko zalewam śmietaną. Zagotować i wymieszać z makaronem
Proporcje jak kto lubi, ja wszystko "na oko" robię
ser blue (taki trójkącik, nie wiem ile ma g) zetrzeć na tarce, albo drobno pokroić, roztopić w 1/3 szklanki białego wytrawnego wina, cały czas mieszając, dodać ze dwie łyżeczki zielonego marynowanego pieprzu (mogą być kapary), zagęścić śmietaną, zagotować. Po wyłączeniu palnika dodać spory kawałek dobrze schłodzonego masła i powoli mieszać aż się rozpuści- wtedy sos ma pyszną kremową konsystencję.
Ani tani, ani zdrowy ten sosik, ale za to jaki pyszny...
Dynie, ogórki i pomidory też potrzebują jej uwagi
Co do sosów, to ich nie robię. Wolimy różne warzywa duszone, gotowane na parze lub pieczone. W sumie jeśli już, to są to gęste sosy, ze zmiksowanych warzyw. Naszym ulubionym jest sos z duszonej papryki i pora. Proporcje dowolne, jednak warto dać dużą ilość pora, nawet powinien przeważać, on daje bardzo dobry smak. Jadamy go, gdy któreś z dzieci stwierdzi, że danego dnia nie lubi papryki. Pora kroimy na paseczki, paprykę w kostkę. Trochę oleju rozgrzewam na patelni, wrzucam pora, chwilę mieszam, dodaję paprykę. Do tego troszkę wody. Przyprawiam solą, słodką i ostrą papryką, miksuję, powstaje gęsty sos. I tyle pracy.
Lubię też sos z cukini. Rozgrzewam patelnię, wlewam trochę oleju, wrzucam pokrojony czosnek (dla nas 3-4 duże ząbki), jak zbieleje, to wrzucam pokrojoną w piórka cebulę i kilka młodych, małych cukini. Mieszam kilka minut, jak cukinia lekko oklapnie, to dodaję pomidory (nie za bardzo lubię przecier, smaczniejsze są pomidory, ale jak ich nie ma, to może być i przecier). Przykryć i jeszcze chwilę dusić. Doprawić oregano, odrobiną gałki muszkatołowej, bazylią, imbirem, solą. Zmiksować, podawać z natką pietruszki.
Generalnie, jak pisałam, wolimy warzywa w kawałkach. Sos powstaje przy okazji np. w leczo, które bardzo lubimy jadać w lecie. Bierzemy np. 2 papryki, 2 duże cebule, ze 4 duże pomidory i średnią cukinię. Pokrojoną w krążki cebulę wrzucamy na rozgrzany olej, chwilę dusimy mieszając, dodajemy pokrojoną paprykę i pomidory (można bez skorki). po chwili pomidory puszczają sok i całość warzyw się w nim dusi. Dodajemy pokrojoną w kostkę cukinię, solimy i przykrywamy. Trzymamy na średnim ogniu aż warzywa będą gotowe. Można bardzo delikatnie doprawić bazylią, ale ja wolę tu smak warzyw, nie daję więc poza solą przypraw. Leczo ma super sosik, zawsze bardzo go lubimy. W ogóle to jedno z naszych ulubionych w wakacje potraw.
Makaron, czy kasze polewamy (zwłaszcza w okresie zimowym) olejem rzepakowym tłoczonym na zimno ze zmiksowanym czosnkiem. Jest bardzo smaczny, aromatyczny, a nie czuć w ogóle ostrości czosnku.
ale z drugiej strony, Ty sie chyba Aniu za bardzo nie przejmujesz, prawda? niektorzy panowie tak juz maja, niejedzenie miesa to taka abstrakcja, ze jedyny sposob ich reakcji na ten temat to zlosliwy wredny zart
Inna sprawa ze miejscami "zarty" sa skierowane nie w niejedzenie miesa jako takie, a w konkretne osoby, i to juz mniej sympatyczne...
Jesteśmy oboje z Mężem całkowitymi abstynentami. O ile niepalnie nam uchodzi bez problemów, o tyle przy alkoholu bardzo często jesteśmy wyzywani od dziwaków, lub niewybrednie się z nas żartuje.
Cóż... Życie...
Owszem, pierwsze lata naszego weganizmu to był lęk bliskich o to, czy robimy to świadomie, i podtykanie nam literatury, gdzie krytycznie się pisało o odstawieniu mleka. Obecnie jest tak, że dalsza rodzina przysyła do nas swoich znajomych, gdzie są chorujące dzieci z prośbą o pomoc w zmianie diety. Moja mama z dumą mówi, że rodzina córki jest wegańska. Inna sprawa to taka, że jak ktoś nie chce gotować, tylko woli korzystać z gotowców (gotowe płatki śniadaniowe, jogurty dla dzieci, oczyszczona żywność), to nasze rady i tak nie mają sensu.
Tak jeszcze podejmując temat gotowania. Nie wiem dlaczego są osoby, które uważają, że gotowanie wegańskie zabiera dużo czasu. Jeśli ktoś sam gotuje w domu, to wie, że przygotowanie mięsa zabiera trochę czasu. Strączki gotują się same, krótko lub długo, ale same. Jedyna różnica między jedzeniem mięsnym a bezmięsnym jest właśnie rodzaj białka na talerzu. Innych różnic nie ma. Nie ma innych norm spożywania warzyw, kasz, makaronu, owoców, orzechów, dobrych tłuszczy. Jeśli ktoś dba o dietę, to będzie przygotowywał warzywa, jeśli nie, to wystarczy mu kotlet z chlebem. A czas na przygotowanie warzyw jest taki sam i dla osób jedzących mięso i dla tych, co mięsa nie jadają.
Zadziwia mnie też pisanie o tym, że nie zdrowie jest najważniejsze - w kontekście domowego gotowania. Nie, nie jest najważniejsze, ale człowiek dostał od Boga wielki dar - ciało - i jeśli będzie spożywał śmieciowe jedzenie, to jego organizm nie będzie funkcjonował prawidłowo. Poza tym jeśli ma się dzieci, to chyba jest oczywiste, że szczególnie dla się o zróżnicowaną, bogatą w minerały i witaminy dietę. I czas nie ma tu nic do rzeczy, bo przygotowanie zdrowych prostych posiłków nie zabiera za dużo czasu. Duzo czasu można spędzać w kuchni wtedy, gdy jada się wymyślne potrawy, skomplikowane dania, pracochłonne ciasta, ale to w żadnej kuchni nie jest uznawane za zdrowe.
W imieniu własnym odpowiadam: gdyż osobom przyzwyczajonym do jedzenia mięsa wymyślenie potrawy, która nie brzmiałaby ubogo i wydawałaby się ciekawa, zmiana nawyków żywieniowych wydaje się tak trudna, że każde wytłumaczenie, by tego nie robić jest dobre.
@Maćku, ja to doskonoale rozumiem i wiem dokładnie z czego te "żarty" wynikają.
Znam kilka osób niejedzących mięsa, ale mam wrażenie, że u nich, to właśnie taki trynd, co to wiele wspólnego ze zdrowym odżywianiem nie ma, po prostu odstawili mięso, a nadal jedzą śmiecie.
Mam natomiast koleżankę wegę, ona podobnie jak Ania jest skarbnicą wiedzy, większość pomysłów jedzeniowych mam właśnie od niej, bo jak napisała Ania, czy się je mięso, czy nie - to i tak warzywa i inne produkty przygotowuje się tak samo. Oczywiście jak dba się o co je.
Oczywiście, że zdrowe odżywianie, dbanie o kondyncje fizyczną nie powinno się stać dla nas religią, ale zauważyłam, że zarówno z dbających o odżywianie, jak i starających się nie zapuścić zbyt wielkiego mięśnia piwnego - śmieją się podobne osoby, tzn takie co same w zasadzie nic nie robią w tym kierunku i podśmiewywaniem uzasadniają swoje lenistwo. (piszę oczywiście o osobach z realu)
z tym szacunkiem to chyba bez znaczenia czy obca osoba czy ktos bliski, w sumie. ale fakt ze wiecej zlosliwosci mozna wybaczyc komus, kto chociaz cos ciekawego wnosi do dyskusji...
Co do czasu spedzanego w kuchni, jestem fanka obu typow dan - tych co sie robi w 20 minut, i tych co zabieraja pol dnia. Fajna jest roznorodnosc! I znam dania szybkie i niezdrowe, i pracochlonne i bardzo zdrowe. Nie wydaje mi sie zeby wymyslne potrawy byly tak powszechnie uznawane za malo zdrowe, to chyba zbyt generalne stwierdzenie. Ale moze sie myle
Ale mialo byc o sosach... my tez nigdy nie robimy typowych sosow zageszczanych maka,jakies to skomplikowane nam sie wydaje. Po prostu dusimy warzywa/warzywa+mieso/warzywa+rybe/warzywa+whatever, podlewamy troche woda/winem, przyprawiamy, i sos sie robi sam. Czasami dodajemy jogurtu naturalnego lub smietany. Czasem musztardy (schab lub poledwiczki z sosem dijon!!!), do musztardy fajnie kapary pasuja.
A z takich bardziej pracochlonnych, to sos brokulowy ze smietana/jogurtem jest super!
Może w te wakacje?
Zawsze z wielką ciekawością czytam to, co piszesz na temat żywienia. Wszystko to takie rozsądne i logiczne... Dziewczyno, Ty naprawde jesteś skarbnicą wiedzy! Książkę powinnaś napisać!