Źródła rozwoju

malagala

Takie mam przemyślenia, na kanwie wątku o tym, co niezbędne

Ojciec mojej przyjaciółki zwykł mawiać, że postęp ludzkości bierze się z jej lenistwa

Poznałam kiedyś chlopaka niewidomego. Słyszał wszystko. Świetnie grał na fortepianie.

I życie duchowe wymaga pewnego głodu i pragnienia

No i w końcu Pawłowe "Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska!" (Rz 5, 20)

Ostatnio zauważyłam tego rodzaju zależność swoim życiu. Sytuacje, które wymagają ode mnie proszenia o pomoc, w ktorych jestem w niedostatku, są najbardziej rozwijające. Raczej radzę sobie ze wszystkim sama, wystarcza tzw. zasobów.

Pioszo54

malagala powiedział(a):

Takie mam przemyślenia, na kanwie wątku o tym, co niezbędne

Ojciec mojej przyjaciółki zwykł mawiać, że postęp ludzkości bierze się z jej lenistwa

Poznałam kiedyś chlopaka niewidomego. Słyszał wszystko. Świetnie grał na fortepianie.

I życie duchowe wymaga pewnego głodu i pragnienia

No i w końcu Pawłowe "Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska!" (Rz 5, 20)

Ostatnio zauważyłam tego rodzaju zależność swoim życiu. Sytuacje, które wymagają ode mnie proszenia o pomoc, w ktorych jestem w niedostatku, są najbardziej rozwijające. Raczej radzę sobie ze wszystkim sama, wystarcza tzw. zasobów.

ja zetknąłem się z taką koncepcją  przy okazji lektur Kępińskiego (polecam)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antoni_Kępiński
https://pl.wikipedia.org/wiki/Metabolizm_energetyczno-informacyjny

zgadza się to z moimi obserwacjami własnych dzieci - lenistwo, odcięcie od bodźców, powoduje głód wiedzy

asiao

O tak. Ja też z natury nie lubię się przemęczać więc w życiu otaczam się praktycznymi rozwiązaniami 

hipolit

Ale co złego jest ułatwianiu sobie życia? 

asiao

Jak kombinują jak najłatwiej vcos zrobić to jawi mi się jako sukces 

hipolit

M_Monia powiedział(a):

Najłatwiej nie miec dzieci i jest sukces. Mspanc

Czy Ty oprócz dzieci to coś jeszcze widzisz?
oprócz tych nienarodzonych i obcych? 

Wiesz, dla mnie ktoś, kto siedzi dniami i nocami w necie a ma małe dzieci, jest osobą, która unika ich towarzystwa. Zatem jak taki ktoś ma prawo wytykać innym, że nie chcą mieć więcej dzieci, nie chcą się im poświęcać? 

Co do wygód, Ty Moniu piszo chodzisz wszędzie, mieszkasz pod hoşum niebem (bo szałas to ułatwienie) i jesz co spanie ci na głowę? Tak? 

Pierzesz w rzece, i imię wyzbycia się ułatwień wiadomości na forum gołębiem ślesz .

Berenika

Sytuacje, które zmuszają nas by prosić o pomoc, są niewątpliwie kształcące.

Bardzo otwiera horyzonty też sytuacja, w której z pomocą przychodzą osoby, które - wydawałoby się - pomocy udzielić nie mogą.

Berenika

Uważam, że bardzo kształcąca jest również zwyczajna obserwacja życia, tj. słuchanie innych ludzi, bez uprzedzeń, tj. bez założonej tezy.

Sandyesa

Berenika powiedział(a):

Sytuacje, które zmuszają nas by prosić o pomoc, są niewątpliwie kształcące.

Bardzo otwiera horyzonty też sytuacja, w której z pomocą przychodzą osoby, które - wydawałoby się - pomocy udzielić nie mogą.

W jaki sposob ksztalcace? 
Powiedzialabym ze raczej upokarzajace... 

Choc w sumie to tez lekcja, lekcja pokory.

Berenika

Upokorzenie jest ewentualnie na początku. Zanim człowiek zrozumie. Że nie stoi "wyżej" od innych. Jak zrozumie, to pomoc już nie upokarza. A spojrzenie się pogłębia. 

Sandyesa

Berenika powiedział(a):

Upokorzenie jest ewentualnie na początku. Zanim człowiek zrozumie. Że nie stoi "wyżej" od innych. Jak zrozumie, to pomoc już nie upokarza. A spojrzenie się pogłębia. 

Dalas mi do myslenia tymi lekcjami zwiazanymi z proszeniem o pomoc. Ale chyba mam smutne refleksje. 
Kilka razy w zyciu poprosilam o pomoc (na palcach jednej reki mozna policzyc), w takich napraaaawde, naprawde trudnych dla mnie momentach, skrajnie roznych, ale kazdy z nich byl takim swego rodzaju moim "dnem". I za kazdym razem sie przejechalam... zwlaszcza w rodzinie. 
Mimo ze mogloby sie wydawac ze jestem otoczona serdecznymi ludzmi, ktorzy chetnie wspieraja i pomagaja spontanicznie, bez proszenia, w roznych drobnych sprawach. Ale wtedy kiedy prosilam to pomocy nie bylo... 
Trudne doswiadczenie swego rodzaju odrzucenia? 
Mam duzo goryczy w sobie w zwiazku z tymi sytuacjami, niekoniecznie personalnej goryczy ale jakiegos takiego zalu do swiata- ze ja tyle razy pomagalam a jak potrzebowalam to... 

I to tez mnie zablokowalo, zrobilam sie robotem, ktory o pomoc juz nie prosi, choc tez wiem ze to zle. 

Karolinka

@Sandyesa może potrzeba czasu, u mnie podobna sytuacja, 
Zaowocowało to siłą, większym poczuciem sprawczości, własnej wartości i takiej nieugiętości
Jednocześnie przyszło zrozumienie ludzkich słabości i takiej postawy współodczuwania poprzez to, że sama byłam w dołku.

Może u Ciebie jest było czy będzie inaczej, w końcu każda sytuacja ludzka jest inna, ludzie inni.

Berenika

Coś jest w tym, że łatwiej pomagać obcym niż rodzinie. 

Ktoś mnie też pouczył, że pomoc trzeba umieć przyjąć, tj. dać ludziom możliwość, by Ci pomogli. 

Ale obserwacja życia uczy, że można nie ze swojej winy znaleźć się w sytuacji kryzysowej, granicznej wręcz, mimo zapobiegliwości.

Takie luźne refleksje, do nikogo personalnie nie są skierowane. 

Sandyesa

Berenika powiedział(a):

Coś jest w tym, że łatwiej pomagać obcym niż rodzinie. 

Ktoś mnie też pouczył, że pomoc trzeba umieć przyjąć, tj. dać ludziom możliwość, by Ci pomogli. 

Ale obserwacja życia uczy, że można nie ze swojej winy znaleźć się w sytuacji kryzysowej, granicznej wręcz, mimo zapobiegliwości.

Takie luźne refleksje, do nikogo personalnie nie są skierowane. 

Tak, przyjmowanie pomocy nie jest latwe. 
Ja staram sie sobie przypominac ze ludzie lubia pomagac i jesli chca to trzeba im na to pozwolic- bo stawiajac sie z drugiej strony, chyba kazdy z nas cieszy sie jesli moze komus pomoc.