Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Dziecko w kościele to problem?
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Nie mówię, że zawsze jest łatwo, ale dajemy radę z piątką bez wielkich problemów. Całe roraty wstawaliśmy raniutko by być z nimi na 6.30 na roratach i tłumaczyliśmy, że to, że wstają rano jest prezentem od nich dla Jezusa...mimo, że łatwiej byłoby iść na roraty na 17 dwa razy w tygodniu ( bo takowe też u nas są)
Naszym zadaniem na teraz jest chodzić do kościoła z dziećmi, nie szukać wygód dla siebie....to jakiś moment przechodni, ale taki właśnie teraz jest.....a pewnie kiedyś znowu będziemy chodzić do kościoła we dwoje pod rękę....
Teraz chodzimy wszyscy razem, najmłodsze mają po 4 lata i siadamy całą rodziną w dwóch pierwszych ławkach!!!
Czasem brałam paluszki , czasem picie i choć może lepiej by było bez tego , jednak to konieczne żeby najmłodsze w wózku wysiedziało i nie trzeba go było gonić po kościele.
Najczęściej chodzimy na Msze św. dla dzieci, które są konkretnie dla dzieci prowadzone, mam na mysli kazanie , intencje modlitewne( ks. podchodzi z mikrofonem do dzieci zgłaszających się i mówią za kogo chciałyby się pomodlić), znak pokoju( dzieci podchodzą do ks. do ołtarza,żeby podać mu rękę).
Kiedyś często grał i śpiewał zespół dziecięcy, który stał przed pierwszą ławką.
Dodam jeszcze ,że ks. jest przemiły, ma podejście i dzieci go bardzo lubią.
Na roraty chodziliśmy na 16.30.
Codziennie było podawane jakieś pytanie i nast dnia przynosiły dzieci odpowiedzi wrzucały do koszyczka przy ołtarzu. Drugi koszyczek był na wrzucanie dobrych uczynków na karteczkach.
Każdego dnia było losowanie książek i Dzieciątka i Matki Bożej( na jeden dzień na modlitwę i do oddania) Bardzo to dzieci zachęcało.
Myślę, że to bardziej kwestia stałego chodzenia z dziećmi..
Jak jest to regularne w końcu się przyzwyczajają.
Chyba najgorzej jest tak od przypadku do przypadku, bo wtedy myślą ,że niekoniecznie trzeba być na Mszy św. i jeśli np. w tamtym tygodniu nie były to i w tym, gdy się wygłupiają można wyjść .
Z naszymi chodziliśmy od początku, bo jakoś czułam taką odpowiedzialność, że to ode mnie zależy i że to mój obowiązek ,żeby były na Mszy św.
Najstarszy najdłużej był poganinem (mój mąż stwierdził, że nie ma co rozpraszać jego zachowaniem innych) bo regularnie zaczął chodzic na Mszę dopiero w I klasie, średni razem z nim mial wtedy 4 lata - byli naprawdę anielsko grzeczni, córka miała wtedy 2 lata a ja miałam dość rozbijania niedzieli na tury w chodzeniu do Kościoła. Ponieważ mój mąż początkowo nie zmieniał zdania chodziłam z nimi sama, stwierdziłam, że maluch po pewnym czasie nauczy się pewnych reguł. Początki nie były łatwe. Potem stwierdziliśmy, że będziemy chodzić wszyscy na tą samą Mszę tylko mąż z grzecznymi chłopcami pójdzie do przodu a ja z małym 2 letnim urwisem zostanę z tyłu, żeby nie rozpraszać innych a gdy będzie konieczność bez wielkiego teatru wyjść. Po kilku miesiącach a po roku na 100% cel udało się osiągnąć. Początkowo tez miałam teorię, że jak tak można nie radzić sobie z własnymi dziećmi na Mszy. Najmłodsza córka zweryfikowała teorie. Widzę, że każde dziecko jest inne, ale i pewna konsekwencja przynosi efekty. Nie jestem tylko pewna czy, ten sam efekt nie zostałby osiągnięty mniejszym wysiłkiem przy późniejszym rozpoczęciu.
Generalnie zabieranie dzieci na Mszę Świętą, to chyba duże wyzwanie dla rodziców, ale ja osobiście jestem za. Wydaje mi się, że jest to przekazywanie naszym pociechom najcenniejszych życiowych doświadczeń, bo skoro chodzą z nami w gości, na zakupy, na wycieczki, to jak moglibyśmy nie zabierać ich na Mszę Świętą, która jest przecież centralnym wydarzeniem naszej wiary?
Mam bardzo podobne odczucia. Ostatnio kiedy klęczeliśmy po Komunii św., choć dzieci jeszcze nie przystępują, usłyszałam jak moja pięciolatka modli się po cichu "Chwała Ojcu i Synowi...". Bardzo mnie to wzruszyło.
Wiem, że jeszcze ciężka droga przed nami, a dzieci święte nie są, tak jak my, ale ważne, żeby dać dziecku fundamenty, do których będzie później wracać. Wydaje mi się, że bardzo ważne jest wzmacnianie tej pierwszej, najcudowniejszej dziecięcej religijności. Za szybko chyba orzekamy, że nasze dzieci są za głupie na wiarę i trzeba je czymś zająć, żeby nie przeszkadzały. Jak mówiłam, początki są bardzo trudne, ale nic łatwo nie przychodzi
Z małą Zosią jesteśmy w kościele regularnie, wydaje mi się, że moim świętym obowiązkiem jest dopilnować, by była na Eucharystii przynajmniej w każdą niedzielę. Od chwili chrztu. Na razie jest maleńka, więc trudno mi pisać, czy to nam wychodzi czy nie...
Najbardziej odpowiada mi to, co wprowadził o. Kłoczowski OP na mszy celebrowanej przez siebie w niedzielę. To msza jak inne, tyle że po Ewangelii wszystkie dzieci przechodza pod opieką diakonów (najmniejsze z rodzicami) do kapitularza, gdzie jest specjalne dla nich kazanie. Wracają do głównego ołtarza w procesji niosącej dary. I raczej już pozostają w bliskości ołtarza, a nie gdzieś po kątach i kruchtach...
To dla mnie takie optimum włączenia dziecka w akcję liturgiczną
Kasia ma rację, że każdy z nas ma inne doświadczenia, inną też odporność, dużo zależy od parafii, warunków, średniej wiekowej w kosciele....i nie ma recepty...i każdy najlepiej zna swoje dzieci i własne możliwości... nie można więc jednoznacznie kogoś potępiać, że robi źle, bo robi inaczej...oby tylko szło w dobrym kierunku i ok
Msze dla dzieci nie są dla nas dobrym wyjściem, bo dzieci widzą, że inne moga to, czego my im zabraniamy.
Wolałabym, by ludzie zgromadzeni na mszy pomogli przykładem i własnymi upomnieniami (ale do dziecka kierowanymi!) nauczyć malucha, o co w tym wszystkim chodzi...
Przesadą jest stawianie kojca dla dziecka pośrodku kościoła, ale żeby nie posyłać go na mszę, bo przeszkadza?
Wiele ludzi na różne sposoby przeszkadza mi w kościele (ręce w kieszeni, fałszujący śpiew, zdrowaśki szeptane pod nosem, śmichy chichy etc), ale nie wyrzucałabym ich za drzwi... dzieci przy tym to pikuś...
Co zrobic... jakoś trzeba przystosować się do ludzi, bo ludzi do siebie nie przystosujemy.:cool:
Najgorszym rozwiązaniem jest się poddać.
Co do nnych kwestii, to wydaje mie sie ze czekane az dziecko skonczy 7 lat na regulane uczestnctwo we Mszy to absurd, szczegolnie ze chcielibysmy nasze dzieci przygotowac jednak do wczesnej Komunii Św
Byłam nie tak dawno w Katedrze w Świdnicy na Mszy, akurat był chrzest wg. mnie to raczej szopka lub jakaś paranoja. Po prostu było mi wstyd jakie świadectwo wystawiamy sobie jako Katolicy. Chrzczono chyba 10 dzieci i niemal cały czas pstrykano zdjęcia, kręcono filmy itp, osoby w to zaangażowane nie zwracały uwagi że wchodzą przed i za ołtarz, nikt nawet nie przyklękną, zaznaczam, że była to KATEDRA, ławki powycinane wulgarnymi powiedzeniami. Na początku zupełnie nieprzyzwyczajona do czegoś takiego myślałam, że chociaz Ksiądz zwróci uwagę po Mszy ale nic.
Jest tu trochę osób z tego regionu Polski jesli w innych miastach jest podobnie to nie dziwią mnie już niektóre wypowiedzi.
Wydaje mi się jednak, że tzw. Ziemie Odzyskane mają swoja specyfikę mieszkańców, osoby przesiedlone niejednokrotnie z rozluźnionym podejściem do spraw wiary. Oczywiście, nie wszyscy.
Na Podkarpaciu naprawdę wyglada to zupełnie inaczej. Dlatego nie generalizowałabym dezaprobaty dla Mszy dla dzieci. A z drugiej strony można przecież pójść i powiedzieć proboszczowi, że nie wszyscy wierni oczekują takiej Eucharystii, w końcu ksiądz jest tylko człowiekiem i monopolu nieomylnosci nie ma w wszystkich sprawach.
Jeżeli chodzi o mantylki, bo tu już przytyk jest konkretnie w moją stronę, to tak, jak uczę moich synów zdejmowania czapek w kościele, tak będę uczył moje córki zakrywania głów. Jeżeli ktoś potrafi przedstawić uzasadnienie, dlaczego normy zachowania mają dotyczyć jedynie panów, to chętnie je przeczytam. A pretensje o "tradycyjny przerost formy" w tej kwestii kieruj do św. Pawła
Mantylką.