Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
szybkie śniadania
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Nauczyłam dzieciaki jeść owsiankę bo sama jadłam i one chciały to co ja, tylko , że sobie zalewałam mlekiem surowe płatki a im gotowałam. Tylko musiałam uważać, żeby nie było kożucha i aby się nie przypaliły. Jak się doda jeszcze kawałek wanilii to już bardzo im smakuje. Jednak jak mnie kiedyś złapała na tym teściowa to pomyślała że na pewno żałuję dzieciom kasy na ,,cornflakesy" i każę im jeść ,, to paskudztwo" ze skąpstwa.
napisałaś tak: "megi, dlaczego uważasz, że owsianka jest obrzydliwa? W czym płatki nestle są niby lepsze???" to tak jakbyś pisała o tym, co uważa teściowa megi, ale nie będę się spierać.
Wiadomo, że owsianka najlepsza!
Może dlatego, że za naszego dzieciństwa robiono na pierwsze śniadanie w przedszkolach i na koloniach niedobre owsianki- przypalone, z kożuchami lub posolone. Takiej to ja też nie chciałam jeść i pamiętam jak ryczałam do talerza.
Uwieeelbiam owsiankę!
Takoż grysik na gęsto z masełkiem i cukrem...
No i "kluseczki z miseczki" czyli lane ciasto na mleku.
Wszystko, byle tylko uciec od obrzydlistwa zwanego płatkami śniadaniowymi.:at:
Wyjątkiem były soboty i niedziele, kiedy to było śniadanie jajkowe albo kanapkowe i wtedy każdy mógł sobie zażyczyć inny napój mleczny, a więc mleko z miodem, kakao, kakao z miodem, inka, herbata z mlekiem itp. Tu można było wydziwiać, bo i tak robiło się każdemu osobno w kubku, ale inne posiłki nie było, żeby robić kilka obiadków bo ten tego nie lubi, a tamten tamtego.
I to samo staram się stosować przy moich chłopakach. Czasami wiem, że to co zrobię nie spodoba się jednemu, ale trudno, może jeść jeśli chce, albo może poczekać do kolejnego posiłku. I dzięki tej metodzie w ogóle zaczęły jeść te moje niejadki, nawet takie rzeczy jak szpinak. Dla mnie to ważne, ponieważ moja teściowa - wspaniała kobieta - niestety miała podejście, że jak coś nie smakuje to trzeba dla tej osoby zrobić coś innego. I dzieci uczą się wydziwiać. Na to można sobie pozwolić jak się ma 2-3 dzieci, ale potem to już się nie da. A więc wcześnie przyzwyczajam, wyjątkiem są alergie, oczywiście.
A wracając do owsianki/manny, którą tak sobie chwaliłam i stosuję na moich dzieciach. Moja siostra nie przepadała za tymi kaszkami i powiedziała sobie, że nie będzie tego robić swoim dzieciom. I tak jeden z jej synków nie miał nawet okazji się nauczyć jeść kaszki, a drugi.... jednak uwielbia i musi mu robić codziennie. Słowem nie da się przewidzieć co dzieci polubią a co nie.
jabłko lub jabłko+gruszka pokrojone(koniecznie!nie utarte) podsmazone na łyżce miodu, do tego cynamon i posiekane migdały bez skórki, skórkę pomarańczową ewentualnie orzechy
trzymam taki "dżemik"w lodówce i jak dodam do owsianki, to ona gotowa od razu do jedzenia (nie za gorąca)
w sezonie dodaję też śliwki
pycha
a wracajac do tematu przewodniego-jak dziecko nie znosiłam nic "suchego" na śniadanie, wiec kanapki odpadały
ale różne smakowe serki, twarozki jak najbardziej-moze i Twoje dzieci polubią?
muszę coś takiego mu dawać na śniadanie - właśni nie kanapki, ale w jednej miseczce, banan polany jogurtem (teraz tylko przeforsować naturalne zamiast słodzonych owocowych), polać olejem (kupiłam też jakiś inny - lniano-sezanowo-jakiśtam), a dosłodzić miodem.
Dziękuję Bogu, że nie mam takich problemów z dziećmi. Moje nie jadają tylko tego czego nie mogą/ np. średniak ma alergię potworną na orzechy i miód/ .... Wszystko inne jedzą bez zbytnich dyskusji.... Sama wstaję o 5:25. Szykuję śniadanie, to co akurat mam. Gdy dzieci wstają na śniadanie / około 40 min przed wyjściem do szkoły/ modlimy się dziękując Bogu za posiłek, który możemy spożyć... Nie ma marudzenia i kręcenia nosem. Zdarza się, że dziecko nie doje do końca kanapki lub np . jogurtu . Zjada to wówczas na kolację, aby się nie zmarnowało. Chyba że nie dojada czegoś bo jest chore i dlatego nie mogło zjeść. Gdy na świecie ludzie umierają z głodu nie można pozwolić na marnowanie jedzenia.
Staram się by dzieci miały urozmaicone posiłki ale nie jestem nastawiona tak, by zrobić wszystko, by tylko zjadły. Dlatego bywało, że sporadycznie, gdy któreś kręciło nosem nie jadło na własne życzenie. Nie zmuszałam. Jak wróciło ze szkoły zjadło co podałam
Do szkoły zawsze daję dzieciom kanapeczkę i sok albo kompocik w butelce.
Odkryłam przepyszny chlebek w Biedronce
"Pikantny chleb sałatkowy"
Cudo!!
Całe szczęście, że do szkoły nie muszę nic robić, bo tam jest już jedzenie i przekąska, mleko i picie.
No, cóż, ja wyjątkowo niezorganizowana jestem...
oczywiscie nie wiem jak to bedzie z wieksza iloscia dzieci wiec nikogo nie pouczam :shamed:
tak tylko pisze ze dla mnie sniadanie jest takim wejsciem w nowy dzien, musi byc spokojne bo inaczej jakos potem nerwowa jestem... moze to jakas moja mania, no nie wiem :shamed:
Robie sobie kawke i popijam sennie.... snujac sie po domu cos tam robiac, czochrajac dzieci i chłonac słonce na scianach praktycznie w milczeniu.... :surfing:
Dopiero jak sie obudze zaczynam powazniejsze sprawy, wczesniej nie umiem na proste pytanie odpowiedziec, neptyk totalny :shamed:
Inne ranki doprowadzaja mnie do furii....
Chm.... Czasem wolalam kanapki na dworze im rozdac, albo w sieni jak sie ubiora, niz sie wkurzac, ze żuja i zuja.... :shocked:
normalnie horror
ja z moja odpuscilam zupelnie, nie chciala NIC jesc bardzo dlugo, ale nie nalegalam w zaden sposob. teraz je sama, bardzo ladnie. ma nawet swoj maly tepy noz i cwiczy krojenie :bigsmile:
tyle ze obie babcie byly daleko :cool:
z tym, że najstarszy syn wstać nie chce wcale, ubiera się powoli, a ja muszę wszystko dograć, by mąż zdążył do pracy, bo syn ma szkołę na 9.00, ale męża muszę o 8.00 zawieźć. niestety jeden samochód mamy.
A , powiem Ci, że spać tez chodzę dość późno. Między 23 a 24. Sporadycznie nawet później. Odsypiam w soboty i niedziele.
Kiedyś też byłam mniej zorganizowana. Ale jakoś mi się udało...:)
I co chciałam podkreślić w poprzednim poście (może tego nie zauważyłaś) ...Chodzi mi o to, że gdy dzieciom wpaja się szacunek do jedzenia i wdzięczność Panu Bogu za dary jakie w postaci pożywienia codziennie nam daje, to dzieciaki mniej grymaszą przy jedzeniu i wszystko przy stole sprawniej -że tak powiem- przebiega
My tak robimy, jesteśmy stanowczy w takim przekazie, uczymy szacunku do jedzenia, wdzięczności za posiłek, mówimy, ze jedzenie to modlitwa..a nasze niektóre dzieci jak francuskie pieski...tu tłuszczy, tu za dużo, tego nie lubią......
Na razie nauka bez zadowalających skutków. To nie musi być zawsze proste, widać trafiły Ci się "łatwe egzemplarze":)
Jeśli też tak uczycie dzieci- uda się Wam! Zobaczysz
Proste to nie jest, ale z czasem skutkuje. Ja miałam dwa takie egzemplarze jak francuskie pieski, co dla każdego babcia inną zupkę gotowała bo ten bez pietruszki a ten nie pomidorową, ten z ryżem, a ten z makaronem - koszmar. Wszystkie wspomniane wcześniej błędy - bieganie za nimi z jedzeniem aby coś wepchnąć, zmuszanie, błaganie. Wszystko po to, aby biedne wcześniaczki jadły i tyły (czego nie robiły). I dzieci nauczyły się wybrzydzać, marudzić. Posiłki były koszmarem.
Ale się zawzięłam. Teraz podaję do stołu to co uważam, że jest dobre i zdrowe i każdy nakłada sobie sam (napomnę, że chodzi tu o 3-latki, więc ze starszymi też musi się udać). Trudna to metoda, bo czasami nie chcą niczego (dosłownie, zostaje czysty talerz) i serce się człowiekowi kraje - ale nauczyłam się to akceptować. Wtedy mogą zjeść sam chleb i muszą czekać do kolejnego posiłku. Stosuję to już od pół roku i widać skutki: jeden zaczął naprawdę jeść bez marudzenia, raz więcej, raz mniej. Drugiemu marudzenie się zdarza, ale uczę go, że może sam wybrać, a w razie czego zostawić (np odłożyć "to zielone" (pietruszkę)), bo nie będę dla każdego osobno gotować. Takie jedzenie/nie jedzenie nie wpłynęło negatywnie na ich zdrowie/wagę, za to zdecydowanie zmieniło samopoczucie i podejście do jedzenia jako takiego. Teraz z radością biegną do stołu jak słyszą "obiad".
Dla mnie też jest bardzo ważne, żeby jedzenie się nie marnowało, tak wpajano mi od dziecka. Kompromis na który się zdecydowałam, to żeby mieli możliwość zostawienia, jeżeli im zupełnie nie smakuje, ale żeby dzięki temu nie bali się próbować nowych rzeczy i żeby w ogóle jedzenie nie było dla nich (i dla mnie)koszmarem, jak to było jeszcze kilka miesięcy temu. W zamian pracuję z nimi nad tym, żeby byli odpowiedzialni i nakładali sobie małe porcje, czasami naprawdę symboliczne. I z tym jest coraz lepiej, chociaż w okresie przejściowym to ja dojadam po nich... Ale widzę, że to działa i że się nauczą. A coraz częściej się zdarza, że biorą po 3 dokładki!!! Tak, trudno mi w to uwierzyć - moje niejadki.
Co do czasu trwania posiłków - kiedyś potrafili siedzieć przy stole 1,5 godziny, teraz w pół godziny kończymy. Po prostu mówię, że jest koniec i jeżeli chcą jeszcze coś wziąć z talerza to mogą i pa pa. Kilka razy byli zaskoczeni i zostali głodni, ale po 2 dniach się nauczyli. Trudne to, ale skuteczne i dla ich dobra. Bo takie przeciąganie jedzenia nikomu nie służy. Śniadanie trwa 10 min. góra (chyba, że niedzielne, które celebrujemy dłużej).