Witaj, nieznajomy!
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Klarcia broni ks. Blachnickiego przed lasandrystami
Aby napisać komentarz, musisz się zalogować lub zarejestrować.
Wygląda na to, że jesteś tutaj nowy. Jeśli chcesz wziąć udział, należy kliknąć jeden z tych przycisków!
Komentarz
Franco. Mieszkańcom Hiszpanii Kościół kojarzył się z czymś najgorszym i
chyba nie bez powodu. Trudno było w triumfującym katolicyzmie odnaleźć
Chrystusa i Jego Ewangelię."
Klarciu, a skąd te komunistyczne opinie? Bardzo jestem ciekaw.
Spróbuj zrobić mały eksperyment, wejdź na teren przeciętnej szkoły (gimnazjum) w dużym mieście (choćby Wa-wie) i zaserwuj młody przedstawione w tej pozycji książkowej treści, ale tak, jak tam są przekazane nic od siebie nie dodając.
2. Znam skuteczny sposób głoszenia Dobrej Nowiny i wiem, że jest to dobre choćby po tym jak na temat nowej ewangelizacji wypowiada się papież i duszpasterze przez papieża do tegoż wyznaczeni.
DE 3. W tym jednym i jedynym Kościele Bożym już od samego początku powstały pewne rozłamy, które Apostoł surowo karci jako godne potępienia. W następnych zaś wiekach zrodziły się jeszcze większe spory, a niemałe Społeczności odłączyły się od pełnej wspólnoty (communio) z Kościołem katolickim, często nie bez winy ludzi z jednej i drugiej strony. Tych zaś, którzy obecnie rodzą się w takich Społecznościach i przepajają się wiarą w Chrystusa, nie można obwiniać o grzech odłączenia. A Kościół katolicki otacza ich braterskim szacunkiem i miłością. Ci przecież, co wierzą w Chrystusa i otrzymali ważnie chrzest, pozostają w jakiejś, choć niedoskonałej wspólnocie (communio) ze społecznością Kościoła katolickiego. Faktem jest, że z powodu rozbieżności utrzymujących się w różnej formie między nimi a Kościołem katolickim, czy to w sprawach doktryny, a niekiedy też zasad karności, czy odnośnie do struktury Kościoła, pełna łączność (communio) kościelna napotyka niemało przeszkód, częstokroć bardzo poważnych, które przełamać usiłuje ruch ekumeniczny. Pomimo to usprawiedliwieni z wiary przez chrzest należą do Ciała Chrystusa, dlatego też zdobi ich należne im imię chrześcijańskie, a synowie Kościoła katolickiego słusznie ich uważają za braci w Panu. Ponadto wśród elementów czy dóbr, dzięki którym razem wziętym sam Kościół się buduje i ożywia, niektóre i to liczne i znamienite mogą istnieć poza widocznym obrębem Kościoła katolickiego, spisane słowo Boże, życie w łasce, wiara, nadzieja, miłość oraz inne wewnętrzne dary Ducha Św. oraz widzialne elementy: wszystko to, co pochodzi od Chrystusa i do Niego prowadzi, należy słusznie do jedynego Kościoła Chrystusowego.
Poza tym - Pan nasz także powołał Judasza.
Przy tym - ci, których tradsi za modernistów uważają bardzo rzadko są takowymi w istocie.
Z tego co wiem, to w Holandii jest raczej problem z "szeregowymi" księżmi, a nie biskupami.
I ile czasu ta próba będzie jeszcze trwała, skoro okazuje się nieskuteczna?
Z treści wywiadu jednoznacznie wynika, iż ową ignorancję ma właśnie zmienić powszechna ewangelizacja za którą pójdzie solidna katecheza. Kardynał też podkreśla, że: "diecezja i poszczególne parafie mają być otwarte na wszystkie grupy
obecne w Kościele. Na te, które istnieją już od wieków, jak i te
powstałe już po Soborze Watykańskim II. Jeśli Duch Święty je powołuje do
istnienia, to powinniśmy być na nie otwarci. Jeśli zarówno ruchy, jak i
całe parafie zamkną się w sobie, to obumrą"
Natomiast ks. bp Ryś, w Kostrzynie nad Odrą powiedział:
"Nowa ewangelizacja to nie jakiś ładny kwiatek, który jest tylko dodatkiem do chrześcijaństwa. Aby nie zatrzymać się tylko na obrzędach, zwyczajach i tradycji, naszej wierze potrzeba osobistej relacji ze zmartwychwstałym Chrystusem. Ewangelizacja wypływa właśnie z chęci mówienia innym o moim spotkaniu z Jezusem"
I to jest właśnie clou całej sprawy.
Należy odważnie spojrzeć prawdzie w oczy.
Trochę to przypomina mowę Donalda Tuska, który jak ma się przyznać do niepowodzeń swojego rządu, to zawsze udaje, że rządzi Kaczyński
Można co najwyżej powiedzieć, iż dotąd było jej w Kk za mało.
Szkoda, że "kręgi" nie odczuwają wdzięczności dla gen. Franco za to, że je uchronił przed ołowiem w potylicy.
Poza tym - ja mówiłam jeszcze o Rewolucji Francuskiej i Październikowej. Gdyby ówczesne społeczeństwa nie czuły się przez kler uciskane do w/w by nie doszło.
W Polsce komuszej rewolucji nie było, bo jak by nie patrzeć kler był jednak bardziej "ludzki", ale i tak zdecydowana większość która szeregi komunistów ( dwudziestolecie międzywojenne) zasiliła, to były osoby do Kk w różny sposób zrażone.
Zrób, chętnie przeczytam.
O ile rozumiem tok rozumowania Anawima, to uważa on, że krytyka rzeczywistości posoborowej jest z automatu krytyką rzeczywistości przedsoborowej, która do Soboru doprowadziła. Mówiąc wprost jest to zarzut wobec wcześniejszych papieży, czy prefektów Św. Oficjum, że tolerowali w Kościele nieortodoksyjne prądy myślowe, że starali się od nich łagodnie odwodzić i przekonywać ludzi o błędach, zamiast wyrzucić np. twórców "nowej teologii" z Kościoła na zbitą twarz. Że Pius XII wyhodował na własnej piersi prałata Montiniego, że majstrował przy obrzędach Triduum Paschalnego, dając zachętę do późniejszych zmian w liturgii. Całkowicie się z Anawimem zgadzam, ja też mam o to żal. Tym bardziej, że reforma Triduum w tym wydaniu była całkowicie beznadziejna.
Nie bądź tak surowy. Jeżeli weźmiesz pod lupę konstytucję "Dignitatis Humanae" to okaże się, że wolność religijną wprowadzono dodając zaledwie kilka słów do cytowanego wcześniejszego nauczania na ten temat. Myślę, że wielu biskupów, którzy głosowali za tym dokumentem zwyczajnie nie zauważyło, gdzie pojawia się zmiana. Tym bardziej, że teksty były nadzwyczaj obfite, a wciąż popędzano Ojców Soborowych, aby się spieszyli. W innych miejscach umieszczano sformułowania dwuznaczne, które zdefiniowano de facto już po zakończeniu Soboru. Pamiętaj też, że były to wciąż czasy kościelnej dyscypliny i jeżeli Paweł VI zarządził jakiś kierunek zmian, to biskupi się go słuchali.
* - Chodzi mi raczej o zmiany liturgiczne i metod duszpasterskich, bo dialog ekumeniczny i międzyreligijny to trochę inna bajka.
Potępienia się nie bałam, bo groźba piekła nie była w stanie mnie przestraszyć - uratować mnie mogło jedynie doświadczenie bezwarunkowej miłości naszego Ojca.
A i to w czasie gdy się nawracałam podjęłam kilka prób samobójczych, ponieważ za każdym razem mnie ratowano zdesperowana pojechałam do Polski (już wtedy mogłam jeździć do kraju) żeby sobie kupić cyjanek potasu.
To było już po śmierci o.Franciszka, gdy wykończona moimi "numerami" załoga nie miała sił udźwignąć Krzyża o imieniu Renatka.
Wtedy Pan (jestem przekonana, iż za wstawiennictwem ks.Blachnickiego) postawił na mojej drodze kolejną osobę, poprzez nią objawił mi ogrom swojej Miłości.
Gdy się naocznie przekonałam, iż można kochać mnie bezwarunkowo i nie odrzucić bez względu na to co bym uczyniła - Narodziłam się na Nowo.
Mogę więc śmiało powiedzieć, że: "prawdziwa miłość potrafi nawet z bestii uczynić człowieka" (cytat z "Piękna i Bestia")
Nawrócenie nie jest kwestią przejęcia pewnych
zewnętrznych form i systematycznego odprawiania rytuałów.
Chrześcijaństwo jest religią życia: gesty i znaki muszą wyrażać
wewnętrzną dyspozycję. Sprawując Eucharystię, odnawiamy w sobie
pragnienie codziennego składania swojego życia w ofierze posłuszeństwa
Bogu Ojcu. Jeśli tak się nie dzieje, będziemy wewnętrznie rozdarci:
nasze życie toczyć się będzie obok naszej religijności, zupełnie tak,
jak gdyby Bóg nie istniał.
Ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" wrzesień 2007, s. 30